Business continuity in de ardennen

Ik heb mij voorgenomen om de Elbrus aan de noordzijde te beklimmen en heb mij daarvoor aangesloten bij een organisatie die een klimteam heeft samengesteld. De kennismaking was tegelijkertijd een flinke training. Met een team van 9 personen, 5 Nederlanders en 4 Belgen, hebben we de eerste dag zo’n 28km gelopen. Heuvel op, heuvel af en door een drassige veengronden. Jammer dat niet het hele team bij elkaar kon komen, maar van een Amerikaan en 2 Russen kan je nu eenmaal moeilijk verwachten dat zij ook even een weekendje overkomen om samen gezellig rond te huppelen en natte voeten proberen te vermijden bij het doorwaden van diverse riviertjes.
Mijn rugzak zat volgepropt met een slaapmatje, slaapzak, wat eten en drinken en natuurlijk een schoon en vooral droog setje kleding voor de volgende dag. We hadden geluk. Het weer was prachtig. Warm zelfs. Hoewel de nachten nog koud zijn, had ik er rekening mee gehouden dat we ergens buiten zouden slapen. Het werd een Refuge. Een hut, zeggen we in Nederland, maar het is toch meer dan dat. De Refuge Jef de Roeck is een klein leistenen huisje. Het heeft een grote ruimte die is ingericht als eetzaal. 4 Grote pikniktafels, een kolenkachel en een klein barretje. Wat je pakt, schrijf je op een lijstje en de volgende ochtend laat je geld achter bij de beheerder. Boven is een slaapzaal. Je zoekt een plekje uit, legt je matje en slaapzak neer en dat is het dan. Toch is het een luxe hut, je kon er namelijk douchen en er zijn toiletten. Altijd fijn.
Na een onrustige nacht zijn we de volgende dag vertrokken. Terwijl ik over het zoveelste modderpad mijn evenwicht probeerde te bewaren, kwam het gesprek op horloges voor klimmers. Die bevatten doorgaans een hoogtemeter. Zo eentje wil ik ook, dacht ik nog. Zo eentje die hoogtes elk kwartier of uur opslaat. Handig om achteraf eens te kijken hoe lang je op welke hoogte bent geweest. Zo kan je achteraf nog eens nauwkeurig je route nagaan.
Aan het eind van deze dag hebben we bij het Signaal van Botrange nog de hoogste top van België beklommen. Raar eigenlijk dat er een stenen trap is neergezet die je dan nog even op moet om het hoogste punt, 700m, te bereiken. Maar ja. Toch maar even gedaan.
Toen bleek dat het éne horloge het andere niet is. Garmin houdt de hoogte bij via GPS en satellietmeting. Suunto houdt de hoogte bij via luchtdruk. Dat betekent dat je vaak moet kijken, want de luchtdruk varandert continu.
En meteen was ik weer bezig met Business Continuity. Toch gek, dacht ik. Dit weekend was eigenlijk helemaal niet mogelijk zonder Business Continuity. Johnny, van de organisatie, had ons gemaild en wij hebben allemaal via de mail bevestigd dat we zouden komen. Ik ging met de auto. En aangezien ik navigatie in de auto heb, was de route eenvoudig en was ik er op tijd. Als locatie waar wij ons moesten melden kregen wij een setje coördinaten toegestuurd. Die heb ik vooraf natuurlijk even ingeklopt in Google maps en voilá, de locatie was direct zichtbaar. De route was uitgezet via zogenaamde waypoints, coördinaten die je invoert in een GPS toestel. Via satellieten wordt de locatie van het toestel gemeten en zichtbaar op het beeldscherm. De route met waypoints staat daar ook op, dus kan je zien of je nog op de route loopt. Heel handig. Onderweg heb ik een keer naar huis gebeld en even mijn mail gecheckt. Allemaal mogelijk door automatisering, GSM masten en satellietverbindingen.
Zo zie je maar. Business Continuity van geautomatiseerde processen is altijd nodig, 24×7. Zonder Business Continuity staat heel veel stil en zou ons weekendje er heel anders uit hebben gezien. Natuurlijk, vroeger klommen mensen ook bergen en gingen zij vooraf ook weekenden oefenen. En lang geleden produceerden de mensen zonder automatisering ook voedsel, gereedschappen, kleding en goederen en werden huizen gebouwd en wegen aangelegd. Maar automatisering en uiteindelijk de continuiteit van geautomatiseerde processen, hebben gezorgd voor de verbetering, zoals hygiëne, kwaliteit en efficiëncy. Eigenlijk wel een mooie business waar ik in zit, dacht ik nog. Dankzij de zaken waar mijn collega’s en ik ons dagelijks mee bezig houden, kan ik mijn hobby uitvoeren. Ik maak dan vrijwel ongemerkt gebruik van zo’n beetje alles wat 24×7 “up and running” moet zijn. Sterker nog, ik ga er zonder bij na te denken vanuit dat het allemaal werkt. Ik denk niet na over de mensen bij de bedrijven die er 24×7 voor zorgen dat het ook daadwerkelijk werkt en blijft werken. Zorgeloos kan ik zo lekker verder trainen, contact houden met mijn teamleden en straks op de berg zelfs contact houden met het thuisfront. Perfect!