Ruim een half jaar geleden kreeg ik een telefoontje. Of ik deel wilde uitmaken van een team om de Elbrus te beklimmen. Die kende ik wel. De Elbrus is één van de beroemde “seven summits”. Alles goed afgesproken,…dachten we. Vertrouwen is goed, controle is beter, maar testen is het beste. En dat hadden we moeten doen! Continuiteit is toch verdorie mijn business!Een seven summit is de hoogste berg van een continent. Toen Europa nog verdeeld was tussen oost en west, werd de Mont Blanc met zijn 4810m hoogte beschouwd als de hoogste berg van Europa. Inmiddels is dat de Elbrus, de westtop is met zijn 5642m hoogte een flinke pukkel. Die ligt in Rusland, in de Caucasus in het zuidwesten van de autonome republiek Kabardië-Balkarië. En ‘ja’, ik wilde graag deel uitmaken van dat team.
De voorbereiding ging goed (zie mijn vorige blog). Het was leuk om samen met het team naar de werkelijke expeditie toe te werken. 17 Juni was het zover. We vertrokken via Moskou naar Kislovodsk. Vandaar ging het met een soort ouderwetse Russische Volkswagenbus de wildernis is. Zo’n 60 kilometer via onverharde wegen en modderpaden langs ravijnen en door riviertjes naar het basiskamp. Prachtig.
Vertrouwen!
Het plan was om vanuit het basiskamp op 2600m tweemaal naar 3800m te lopen om bagage te vervoeren. Daar zouden we een eerste hoogte kamp opzetten, kamp 2. Met een kleine 20kg per keer in de rugzak was ik blij dat al die training niet overdreven is geweest. Vervolgens zouden we dat kunstje herhalen om op 4700m, hoog boven de sneeuwgrens maar toch nog 942m onder de top, een tweede hoogte kamp opzetten. Dat ging even anders.
De gids bepaalde dat het vanwege de harde wind geen goed plan was om op dat punt een kamp op te zetten, dus terug naar kamp 2. Maar we hadden toch het klimplan overlegd? En hij had toch bevestigd dat het zo goed was? Niet dus. Hadden we dat dan nogmaals moeten controleren? Het antwoord is ja en later blijkt dat we nog veel meer hadden moeten controleren en testen!
Controle!
Moe aangekomen in kamp 2 vertelde de gids dat we over 8 uur weer terug omhoog zouden gaan. Naar de top. Geen rustdag, want het weer zou veranderen. Iedereen hoorde het gelaten aan en begon zich voor te bereiden op de toppoging. Alles nog eens controleren.
Een vreemde sfeer. Nu ging het gebeuren, maar wel moesten we 1842 hoogte meters klimmen, en terug, in plaats van 942m. Change of plan, maar je moet flexibel zijn. Gewoon aanpassen en doorpakken. Eén van de teamleden haakte helaas af. Zijn gestel liet het niet toe nogmaals in zo’n korte tijd omhoog te gaan.
Na een lange klim bereikte het hele klimteam op 5300m het zadel. Dat is het dal tussen de twee toppen. De westtop is 20m hoger dan de oosttop en dus was dat ons doel. Ik heb ruim 2 uur gedaan over die laatste 342m. Vreselijk, maar ook vreselijk mooi. Euforie op de top. De mooiste dag in 20 jaar qua weer. De berg lag in de zon, het was relatief warm en de omringende toppen lagen in de wolken. Prachtig.
Testen!
Terug in het zadel bleek dat één van de klimmers vanwege een kleine val niet verder kon. De helft van het team was al onderweg naar beneden. We besloten een reddingsteam te bellen. De gidsen hadden toch zulke krachtige zenders dat kamp 2 en 1 te bereiken waren? Een (sataliet)telefoon was niet nodig, toch? Niet dus!
Maar we hadden toch een communicatieplan? Hadden we dat dan óók moeten controleren? JA! We hadden het zelfs moeten testen! Nu zaten we op 5300m, konden geen kamp bereiken en later zou blijken dat het kamp ook de buitenwereld niet kon bereiken. De gids verklaarde later dat hij niet had verwacht een telefoon nodig te hebben. Hoe naïef kan een gids zijn en hoe dom waren wij om overal blind op te vertrouwen en niets te testen?
Uiteindelijk is het goed gekomen. De gewonde klimster bereikte samen met een teamlid via de zuidzijde een reddingsteam. Op eigen kracht. De gids had er helaas weinig mee te maken. En de andere klimmers, waarvan ik deel uit maakte, bereikte na vele uren kamp 2.
Doordat communicatie vanuit kamp 2 ook niet mogelijk was, waren we 2 dagen verstoken van nieuws over onze twee teamleden die via de zuidzijde waren afgedaald.
Moraal van het verhaal!
Vertrouwen is goed, controle is beter, maar testen is altijd noodzakelijk. Net als in mijn werk. Ik vertel het elke relatie, elke business partner, elke klant. Voor mijn werk bij PST Business Services ben ik dagelijks bezig met Business Continuity vraagstukken van geautomatiseerde bedrijfsprocessen, applicaties, dataopslag en netwerken. Hoe primitief de omstandigheden ook lijken te zijn en hoe goed de afspraken ook lijken te zijn, testen om de Business Continuity stelling te bewijzen is altijd noodzakelijk. Ik weet het, ik wist het en nu weet ik weer waarom ik dat eigenlijk al wist. En u weet het ook, want u test uw Business Continuity oplossingen óók,… toch?!